Mijn eerste 3 weken in Calinan

Hee hallo,
Hier ben ik weer, ik zal even kort en krachtig een beetje vertellen wat ik de afgelopen 3 weken gedaan heb, zal niet tot in de details treden want dan wordt ’t meteen een boekwerk.
Here we go, na lang plannen en vooral heel zenuwachtig zijn gaat mijn grote avontuur dan toch echt beginnen. Op naar de Filipijnen voor 3 en een halve maand. Onze reis ging van start op schiphol, wat een gedoe om een koffer bij te boeken, na een uur was ’t dan eindelijk gelukt. Na een lange vlucht van 11 uur aangekomen in China, eindelijk weer in ’t vliegtuig om naar Manilla te vliegen, blijkt er iets technisch kapot te zijn in ’t vliegtuig, hop anderhalf uur wachten en door naar Manilla. In Manilla aangekomen bleek dat we daar ook nog eens 2 uur vertraging hadden in onze vlucht naar Davao. Omdat we geen telefoonnummer hadden van ma’am Helen (hoofdzuster van ’t ziekenhuis), konden we haar niet bereiken en niet laten weten dat we vertraagd waren dus hadden ze 3 uur op ons zitten wachten. Samen met Doeds en ma’am Helen wezen eten en toen lekker naar ons toekomstige huisje gebracht. Hier moesten we de douche en ’t leefgedeelte delen. Onze spullen uitgepakt en de airco op volle poelen aangezet, mosquito net opgehangen en slapen maar. Dit ging slechter dan verwacht, jezus wat een herrie op straat, straathonden die maar niet van ophouden weten, getoeter, vrachtwagens, brommers noem maar op. Fatiha stond om 5 uur naast m’n bed om een matras tegen de ramen aan te bevestigen, dit werkte helaas niet dus maar uit frustratie opgestaan, gedoucht en hop naar de supermarkt om ons ‘huisje’ te poetsen. In ’t ziekenhuis met ma’am Helen en dr Robillo er over gehad en omdat wij volgens hun prioriteit nummer 1 zijn mochten we verplaatsen naar een ander huisje, 2 slaapkamers, en zit/eetruimte, keukentje en een aparte kleine badkamer. Geen luxe uiteraard maar ik zeg 10x beter. Én een stuk rustiger dan aan de weg. Meteen een grote kakkerlak gespot en een hoop kriebelige salamanders (deze zien we inmiddels al niet eens meer lopen, zo aan gewend die beestjes). Op de kakkerlak maar een prullenbak gezet en die laten we staan totdat onze kakkerlak vangers donderdag arriveren. Fatiha had die nacht de airo uitgezet dus ik werd me een partij wakker in een sauna, poeh! Hop in een ijskoude douche en naar t ziekenhuis om de andere dames op te gaan halen, na 2 uur wachten eindelijk vertrokken (filipijnen zijn niet zo van de tijd). Terug aangekomen hebben we gegeten in ’t ziekenhuis, Lize moest naar de wc, maar dat duurde wel erg lang, na 10 minuten zijn we toch maar even gaan kijken, zat madame vast op de wc, nadat de deur eruit werd gesloopt en ze de deur moest intrappen was Lies eindelijk bevrijd. Ons eerste weekend hebben we doorgebracht op Samal, hier kon je met een soort van veerboot naar toe, prachtig eiland. Hier allerlei aparte dingen meegemaakt, je wordt hier als een soort beroemdheid gezien, ze hebben nog nooit een blanke gezien dus zodra we langslopen meteen ’t fototoestel paraat en schreeuwen maar. Jeetje wat een rare ervaring. Na 10 x met hun op de foto te gaan werden we ’t wel een beetje beu. Wat ik daar ook erg raar vond is dat de meeste vrouwen daar van die withning creme gebruiken om maar wit te lijken. 1tje draafde daar wel erg in door, leek net een geisha met carnaval. Daarna een flink feestje gebouwd op ’t strand, heel gezellig, lekker aan de rum en veel gedanst! Er werd op dit eiland een bewaker voor ons geregeld die ervoor zorgde dat we niet werden lastig gevallen en dat we veilig en wel in ons appartement weer terugkwamen, niks mis mee. ’s Ochtends ontbeten en even de zee in geweest, jeetje die was hier ontzettend warm, je kunt hier niet eens een frisse duik nemen haha. Deze nacht slecht geslapen, de locals houden hier nogal van karaoke, dus die gingen dan ook door tot 8 uur in de ochtend (en vals dat ze zongen). Toch maar opgestaan en met de jetski en de bananenboot naar Vanashing Island gegaan, dit is een eiland dat verdwijnt zodra ’t vloed word. Op de jetski rondgesjeest, heerlijk gezwommen en genoten van ’t uitzicht.
Na een redelijk rustige week begon voor ons de eerste werkweek. Qua drukte valt t nogal mee, hadden niet zoveel te doen gehad. We zijn ook nog naar een afkickkliniek geweest hier in Calinan, dit was erg indrukwekkend om te zien. Strikte regels, om 4.30uur gaat daar de wekker, dan hebben ze echt een strikt programma. Het bed moet precies goed opgedekt worden, slippers rechtgezet, als de handdoeken na ’t douchen worden opgehangen, worden ze dubbelgevouwen en over een kleerhanger gehangen, daarna moeten alle 4 de puntjes die onderaan hangen gelijk hangen. Heel absurd om te zien. Ze hebben hier een mannenafdeling, kinderafdeling en vrouwenafdeling. Het jongste kind is hier 10 jaar oud. We zijn deze week voor ’t eerst naar ’t health centre geweest Calinan, kleine rondleiding gehad zodat we weten wat we daar aankomende woensdagen gaan doen (het vaccineren van baby’s). De rest van de week heb ik op de kinderafdeling gestaan. Hier was het niet zo druk, hier lagen niet veel patienten en iedereen is stabiel hier. Standaard routes gedaan en af en toe wat medicatie toe mogen dienen in ’t infuus. Mee gekeken bij ’t infuus prikken bij een baby en een jonger kind. Dat weekend zijn we in Calinan gebleven, helaas. Vrijdag maar benut in ’t lokale zwembad. We dachten ’s avonds dat ons welkomsfeestje zou zijn, dit werd tegen 1 van ons verteld op de afdeling. Wij ons helemaal opgetut en klaargemaakt, leuk jurkje aan en hop zin in een feestje. Daar aangekomen bleek er helemaal geen welkomstfeestje te zijn haha. Meteen geregeld om de dag erna in Davao opstap te gaan. De chauffeur en 3 verpleegkundige waren met ons mee gegaan, super gezellige avond gehad, met Lize snel naar de mc donalds geglipt voor een frietje, heerlijk!
Daarna weer een werkweekje in ’t ziekenhuis en in het health centre. In het ziekenhuis was ’t dit keer wat afwisselender, ik begon de maandag op de OPD (out patient department), hier heb ik de vital signs gemeten, hechtingen verwijderd, een ecg gemaakt, samen met de dokter een arm en een been ingegipst, meegekeken met een katheterisatie. Toen moest ik in de stortende regen terug naar ’t huisje lopen, gelukkig mocht ik dr Robillo’s paraplu lenen haha. Dinsdag op de eerste hulp met Lize, hier was iets meer te doen, ook meteen mijn eerste infuusje geprikt! Woensdag naar ’t health centre, helaas was het PENTA vaccin niet aanwezig dus mochten we de hele ochtend observeren, de polio druppels mochten we wel toedienen, beetje jammer dat we niet mochten injecteren, volgende week beter! Voor de donderdag vrij gekregen omdat dit een heilige dag was, dus meteen plannen gemaakt voor een lang weekend weg. We gingen met z’n 15e op pad naar de andere kant van het eiland Samal. Super gezellige dagen gehad, heel veel grote zeesterren gezien in de zee, naar een waterpark geweest (lees: 2 glijbanen, eentje voor kinderen en de ander voor volwassen). Maar niet getreurd, die enige glijbaan eindigde wel in de zee, super gaaf! Daar ook nog een Canapywalk gedaan en toen vroeg naar bed want we wouden op zondag de paasmis bijwonen om te zien hoe dat hier in dit land er aan toe gaat. 3.30 uur opgestaan en naar de mis gegaan, erg leuk om te zien maar ’t duurde wel verrekte lang, ze hadden een kinderkoor maar ’t was nou niet dat die heel zuiver konden zingen.. daarna snel weer naar bed en de rest van de dag naar ’t strand geweest, heerlijk.
dit waren mijn eerste 3 weken, over 3 weken gok ik dat ik wel weer een nieuwe plaats!
Liefs Rafke